Πολλοί είναι οι μαθητές που ανακουφίστηκαν με την παράταση της νέας τους κανονικότητας. Τα λόγια τους αφοπλιστικά: ‘πού να ξυπνάμε πάλι νωρίς’, ‘αν γυρίσουμε στο σχολείο θα μας τσακίσουν στα διαγωνίσματα’, ‘τι τα θες, κοιμάμαι παραπάνω’, ‘μια χαρά νανουρίζομαι κάτω από το πάπλωμα με τη φωνή του καθηγητή’, ‘συνδέομαι και φεύγω από τη διαδικτυακή τάξη’, ‘όλα είναι πιο εύκολα’. Η λογική της ήσσονος προσπάθειας μας κατακλύζει.
Οι γονείς; Ίσως παραμένουν κι εκείνοι ανακουφισμένοι για τις λιγότερες μετακινήσεις, τους ‘περιορισμένους’ εμφανείς κινδύνους και τους μειωμένους καυγάδες με τα παιδιά τους. Οι συνέπειες όμως είναι πολλές. Σταδιακά οι σχέσεις αποδυναμώνονται, οι έφηβοι μαθαίνουν να λειτουργούν με λιγότερη πίεση και ελάχιστη αξιολόγηση. Τι θα γίνει όμως όταν βγούν από τα διαδικτυακά τους δωμάτια; Πώς θα επανέλθουν σε μια λειτουργική καθημερινότητα; Τι θα αφήσει πίσω η απομόνωση όταν τελειώσει;
Ως γονείς μπορούμε να παρέμβουμε:
ας φέρουμε το παιδί στο τραπέζι, ας μην του επιτρέψουμε να πάρει το φαγητό στο δωμάτιο ας γευματίσουμε όλοι μαζί χωρίς οθόνες ή συσκευές ας μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολεί (πρώτα οι γονείς για να τους μιμηθούν τα παιδιά) ας μοιραστούμε μικρές καθημερινές ιστορίες με τα παιδιά μας (από τη δουλειά, ο τρελός που κορνάρει στο φανάρι, η γιαγιά με το καμμένο φαγητό κλπ) ας βγάλουμε τα παιδιά μας έξω από το σπίτι: ποδήλατο, περπάτημα, βόλτα με το σκύλο, ερασιτεχνική οδήγηση, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ψώνια στο σούπερ μάρκετ ας παρατηρήσουμε προσεκτικότερα τα παιδιά: τι τρώνε; πότε κοιμούνται; πώς ξυπνουν; γελούν; μας κοιτούν στα μάτια; μιλούν με συνομηλίκους; μας ρωτούν τι κάνουμε; ενδιαφέρονται για γονείς, συγγενείς , αδέρφια; παραμένουν λειτουργικά; ας δώσουμε στα παιδιά ευθύνες μέσα στο σπίτι για να μην αδρανήσουν (σκουπίδια, καθάρισμα δωματίου κλπ). Τα παιδιά τείνουν να εγκαταλείπουν τις ευθύνες όταν δεν τους δίνονται με συνέπεια και οι γονείς τείνουν να δικαιολογούν τα παιδιά, προσφέροντας άθελά τους περισσότερες ευκαιρίες για τεμπελιά (είναι κουρασμένο, δεν πειράζει, ας μην μαλώσουμε τώρα…)Υπομονή σε όλους για λίγο ή πολύ ακόμα……